Verslavend? | Ja!

‘Wat goed van je.’ ‘Stoer hoor!’ Dat krijg ik nu regelmatig te horen. Ik sta me tegenwoordig dan ook een partijtje te shinen op feestjes. Het geeft status hoor, en plein public trainen voor een kwart triathlon. Ineens lijk ik zelfs door doorgewinterde sportmannen voor ‘vol’ aangezien te worden (of zou dat toch over mijn figuur gaan?). Helemaal sinds ik begin april met fietsen begon. De sporttermen vliegen me om de oren. Dan zeg ik gemakshalve maar snel dat ik allang blij ben dat ik überhaupt weet hoe ik moet schakelen. Dat daar mijn fietskennis wel zo’n beetje ophoudt.

Afgelopen weekend stond er in het Eindhovens Dagblad een stuk over een Eindhovense gymnastiekdocente, die op hoog niveau meedoet aan internationale triathlons. Ze vertelde ‘hoe het zo gekomen was’. Vijf jaar geleden had ze voor de gein meegedaan aan de triathlon in Nuenen, gewoon in bikini en met mountainbike. Daarna was ze besmet met het triathlon virus. Oei!

Herken ik dat? Inmiddels een ietsiepietsie wel, zeg ik heel voorzichtig. Voorheen was ik nooit zo’n fanatieke sporter. Ik vond vooral dat ik het moest doen om een beetje fit en in shape te blijven. En vooruit, met flinke tegenwind op de fiets mopper ik nog steeds ‘dat ik dit toch niet voor mijn lol doe’. Maar eigenlijk doe ik het ondertussen dus wél voor mijn lol.

Het leukste nu vind ik het zwemmen bij Laco Strandbad Nuenen. Lekker in natuurwater. Dat heeft toch mijn voorkeur. Maar ook het fietsen gaat goed en zelfs in hardlopen kan ik zomaar ‘zin’ hebben. Het moet niet gekker worden. Ondertussen hebben trainingsmaatje Laura Brands en ik onze triathlon ‘vuurdoop’ gehad, met 1:8 bij Veldhoven Beweegt. Nog wel 20 banen binnen zwemmen en 20 kilometer op een spinningfiets, maar de 5 kilometer hardlopen deden we dan toch buiten. Dus al een beetje ‘echt’. Zij werd notabene eerste bij de dames in onze ‘shift’ en ik niet eens een van de allerlaatsten. En die adrenaline daarna! Dat we het gehaald hadden. Zo lekker!

Er gaat echt een wereld voor me open. Een triathlonwereld wel te verstaan. Het lijkt een solitaire sport, maar ik heb gemerkt dat onder triatleten toch een soort kameraadschap heerst en bewondering voor elkaars prestaties. Je wordt ook echt opgepept. Dat ik dan tijdens zo’n zwemloop uitstraal dat ik het heus best een beetje zwaar heb en achter me hoor: ‘Kom op meid, je kunt het. Houd vol!’ Ik werd zelfs al herkend: ‘Zag ik jou laatst niet ook daar en daar?’ Of dat nu door de sportieve prestatie kwam of mijn slakkengang in combinatie met mijn knalrode hoofd? Ik vermoed het laatste.

Kost het tijd? Ja. Is het leuk? Ja! Zelfs zó leuk, dat we over twee weken alweer onze volgende 1:8 triathlon hebben bij E.S.R. Thêta Eindhoven. Een laatste voorbereiding voor ‘de echte’ 1:4 Dolphin Fresh Water Company Triathlon Nuenen. En zélfs zo leuk, dat zij en ik ons inschrijven voor de 1:4 op de Squadra High Tech Triathlon op 2 september. Heb ik een mooi doel om deze zomer te blijven trainen. Zwemkilometers maken in de Anduze rivier of op mijn hardloopschoenen croissants halen bij de plaatselijke boulanger. Berghellingen beklimmen op de fiets laat ik graag aan manlief over. Geef mij maar ons platte landje.

Moet ik alleen nog wel even de 1:4 op 1 juli halen. ‘Even’. Ahum. Ben nu al bloednerveus. Maar, is dit verslavend? Volmondig ‘Ja!’