Buurvrouw Fien | Ode

Of ze eventjes op wilde komen passen op de toen nog kleine dametjes, terwijl ik een boodschap deed? Of ze mijn poort wil opendoen voor de schoorsteenveger, omdat ik ben werken? Of ik even mijn reservesleutel, die bij haar ligt, mag hebben, omdat ik de mijne weer eens vergeten ben? Mensen die mij goed kennen weten over wie ik het heb: mijn buurvrouw Fien.

Bijna 85 jaar is ze inmiddels en ik hoop dat ze nog lang naast me blijft wonen. Ik heb namelijk de meest geweldige buuv die je je maar kunt wensen. Heel handig ook als ik in mijn dorp moet uitleggen waar ik woon. ‘Naast Fien’, maakt het voor veel dorpsgenoten meteen duidelijk.

Afgelopen zomer doodde ze onverschrokken tientallen vliegen, die tijdens onze vakantie feestvierden in ons huis. Bij thuiskomst van vakantie ligt de post altijd keurig gesorteerd in stapeltjes op onze tafel. Samen met haar trok ik onlangs nog ten strijde tegen de gemeente om ons opritje terug te krijgen. Vanochtend stond de blauwe papiercontainer weer netjes terug voor mijn poort. Gisterochtend dirigeerde ze de krantenman waar hij de krantjes, die oudste rondbrengt, neer moest leggen.

Scherp van geest en rap van tong. Niets ontgaat haar. Ze kent iedereen en iedereen kent haar. Toen ze zelf al dik in de 70 was, ‘hielp ze bij de bejaarden.’ Ze zwemt wekelijks met gehandicapten, zingt in een koor, verzorgt zieke familieleden, heeft jarenlang het kerkhof in Nuenen mee onderhouden en nog tot 2 jaar geleden op de vlooienmarkt van de scouting gestaan. Een kalender die wekelijks vol staat met activiteiten van haar, maar ook van Theo, onze buurman.

Ze heeft een groot gevoel voor humor. Ze is slim en heeft een vooruitziende blik. Dagelijks gaf ze koffie aan de stratenmakers voor ons huis. Fien opperde bij hen dat ze zich ‘op haar leeftijd’ zeker zou gaan verstappen, omdat het paadje naar onze huizen nu lager lag. Diezelfde dag nog werd deze opgehoogd en opnieuw bestraat. Fien heeft jaren toneelgespeeld en past dat waar nodig toe in dagelijks leven. Dat opritje hebben we terug dankzij haar. Zo dikte ze lekker aan dat ze al bijna in een rolstoel zat. ‘Het kon toch niet dat ze met haar rollator helemaal om moest lopen?!’

Tot een jaar geleden nog, was de calciumtablet de enige pil die ze dagelijks nam. Afgelopen jaar werd ze geopereerd. Best wel serieus. Gezien haar hogere leeftijd ook wel risicovol. We maakten ons zorgen. Om niks, gelukkig. In het ziekenhuis is ze inmiddels een bekend fenomeen als ‘medisch wonder.’

En Fien gaat met haar tijd mee. Ze sms’te en mailde al sinds een aantal jaren. Deze zomer kwam daar whatsapp bij. Ze heeft een i-Pad waarop ze de Hollandse hits draait, die ze uit volle borst meezingt.

7 dagen per week hoor ik om half 8 haar rolluik omhooggaan. Een vertrouwd geluid, wat ik nog jaren hoop te horen. Buurvrouw Fien, het moest er eens van komen: ode!