A perfect world

Gisteravond keek ik even tv. Er kwam een meisje in beeld. Een heerlijke puber van 14 jaar oud. 

En.ik.was.onder.de.indruk.

Het was een heel gewoon dametje dat naar een gewone middelbare school ging, hield van paardrijden en lol maken met vriendinnen. Net als alle andere meisjes van haar leeftijd. Met een klein…nou zeg maar gerust, best wel behoorlijk verschil. Haar gezicht was door een voortschrijdende ziekte, recht voor zijn raap, mismaakt.

In onze zogenaamde perfecte instaworld (waar ik zelf natuurlijk net zo goed aan meedoe) was deze jongedame even een shock, maar vooral een verademing. Wát een enorm lef en doorzettingsvermogen om als 14-jarige zo in de publiciteit te komen. Waar een andere puber zich al zorgen maakt om een enkel puistje (en dat kan natuurlijk ook net zo goed vervelend zijn voor een tiener).

Ik begreep haar moeder heel goed. Die stond ambivalent tegenover de keuze van haar dochter mee te doen aan het jongerenprogramma; ze had haar al die jaren juist zo ver mogelijk weggehouden van alle social media. Bang voor de oh, zo welbekende filmpjes die haar dochter leed zouden kunnen berokkenen. Je wilt je kind toch beschermen tegen al het kwade. Want mensen, en vooral leeftijdsgenoten, kunnen zo hard zijn. Des te dapper dat ze haar dochter toch de vrijheid gaf haar eigen keuzes te maken. 

Onder een post met een foto van het meisje en de presentator van het programma waaraan ze meedeed stond, uiteraard goed bedoeld, deze tekst: ‘Ik hoop dat er een keer een operatie komt dat het weggaat.’ Er was haar namelijk wel een mogelijkheid geboden voor een operatie. Er waren echter nog veel onzekere complicaties was haar verteld. Maar er was een veel belangrijkere reden waarom ze vooralsnog niet voor de operatie ging. Ze zou dan namelijk ‘een gezicht krijgen’. En een gezicht ‘krijg je niet’, dat ‘heb je’. En deze stoere chick wilde haar eigen gezicht. En juist dat wilde ze laten zien. Dat dit het gezicht was dat nou eenmaal bij haar hoorde, bij wie ze was. Indrukwekkend! En dat al op je 14^e!

Ik hoop dat dit dametje zich nooit laat kisten en haar humor behoudt bij alle obstakels waar ze ongetwijfeld tegenaan zal lopen. Mét of zonder het zichtbare gevolg van haar nare ziekte. Dat ze zich door de ook zeker aanwezige dips kan worstelen en in welk opzicht dan ook een heel fijn leven kan leiden. Haar eigen leven. In deze perfecte instagramworld!