Column ‘Over triathlon, euforie, laatste winnaar enzo’

Op onze koelkast hangt sinds kort een briefje. Van de scheurkalender van Omdenken. De tekst daarop wordt mijn lijfspreuk. Op 1 juli a.s., als ik hopelijk die kwart triathlon heb volbracht: ‘Ik heb vandaag als laatste gewonnen.’ 

Tijd is onbelangrijk, finishen wel.  Al is het kruipend; binnenkomen zal ik. Nog vier maanden om te trainen.

Olympisch

Al tussen 1920 en 1930 werden in Frankrijk de eerste triathlons georganiseerd, alhoewel nog niet onder die noemer. Ze heetten destijds gewoon simpelweg ‘Les Trois Sports’ (toch best chique klinkend ‘op zijn Frans’). Pas in 1974, toen deze vorm van sportief strijden allang de oversteek naar andere continenten had gemaakt, werd in San Diego voor het eerst de term ‘triathlon’ gebruikt. Sinds de Olympische Zomerspelen van Sydney in 2000 is de triathlon een olympisch onderdeel geworden. De sporters leggen dan echter geen hele triathlon af, maar de zogenaamde ‘standaard afstand’: 1,5 km zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen. Laat dát nou precies een kwart triathlon zijn. Ofwel, als alles goed gaat, leg ik gewoon een heus OLYMPISCH onderdeel af! Kom maar op dan met die medaille.

Euforie

Ruim twee jaar geleden liep ik de 10 km tijdens de Eindhovense marathon. Letterlijk de eerste keer dat ik die afstand liep. Tijdens trainingen de maanden ervoor was ik slechts twee keer tot 9 km gekomen. En dat in mijn eigen tempo, standje ‘diesel’. Bij de start in Eindhoven had ik me echter laten verleiden in het tempo van andere renners mee te lopen. Na zo’n 5 km kwam ik mezelf dan ook snoeihard tegen. Het werd afzien tot circa 1 km voor het einde, toen het enthousiaste publiek aan het Stratumseind me weer opzweepte. Alles was echter op slag vergeten toen ik de finish had gehaald. Wekenlang daarna en nu nog, verschijnt een enorme grijns op mijn bakkes als ik aan dat gelukzalige gevoel van overwinning terugdenk. Daar hoop ik straks weer op: euforie.

Training

Maar, ik heb nog slechts vier maanden. Waar anderen vooral opzien tegen het zwemmen, gaat mij dat juist gemakkelijk af. De zwemtechnieken kwamen nog tevoorschijn uit de krochten van mijn wedstrijdzwemgeheugen. Hier wordt de wijze les van twee jaar geleden de uitdaging, om me niet te laten meeslepen in de snelheid van anderen. Want daarna moet er nog gefietst en gelopen worden. Dat fietsen is trouwens ook wel een dingetje. Ik heb namelijk praktisch nul ervaring met racefietsen. Ja, een beetje spinning in de sportschool. Maar daar heb je geen tegenwind. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb! Aard van het beestje. Ik houd er niet van als iets (of iemand) anders mijn tempo bepaalt. Dus duim ik heel hard voor een windstille dag op 1 juli. Tot slot zie ik eerlijk gezegd toch wel wat op tegen die 10 km lopen. Ik heb namelijk allesbehalve een atletisch hardlooplijf en dan ook al twee andere onderdelen achter de rug. Maar hey, daar krijg ik dan ook die trainingen voor en die gaan eigenlijk best goed.

Nog inschrijven

Ik heb inmiddels zelfs al een trainingsmaatje, Laura. We ontmoetten elkaar op de zwemtraining in januari en raakten al snel aan de praat. En nu trainen we twee keer per week samen het zwemmen en hardlopen en heeft zij zich ook ingeschreven voor de Dolphin Triathlon Nuenen. En er is nog steeds plek, mensen! Voor alle meer of minder sportieve Nuenenaren. Kijk voor meer informatie en aanmelding op Squadraevents.nl/DolphinTriathlonNuenen Wie komt er met mij meedoen?