Vooroordeel | Keihard!

Zo! Dat kwam binnen! Besef van vooroordeel. Ik moet iemand gaan interviewen. Een voorzitter van een wijkraad in een volksbuurt, ergens. Ik wacht ‘m op voor de poort. Mijn eerste indruk? Eerlijk? Ik zie een gezette man met een ietwat ouwelijke bril, met enigszins warrig, grijzig haar en een baard. Een stuk ouder dan ik, lijkt me. ‘Echt een volksbuurtman’, lijkt me. Een traditionele man, lijkt me. Bam! In een paar seconden heb  ik ‘m al getypeerd. Eén en al vooroordeel. Ik ga volledig op mijn bek. Keihard!

Ouder dan ik? Slechts 7 jaar. Maar wat blijkt al snel? Deze man dealt al jaren met darmkanker en leukemie. En hij is niet bang om dood te gaan. ‘Ik heb kanker, maar de kanker heeft mij niet’, zegt hij. Bam! Dat is 1.

Een volksbuurtman? Ja, duh, hij woont daar inderdaad. Hij huurt in die wijk een huis. Maar, hij heeft een goedlopend accountantskantoor. Hij is voorzitter van de raad van commissarissen van een bank in Luxemburg. En daarnaast zet hij zich 20 uur per week geheel vrijwillig in als voorzitter van de wijkraad. Bam! Dat is 2.

Een traditionele man? Allesbehalve. Heeft hij vrouw en kinderen, vraag ik, juist traditioneel. Nee, wel een man en kinderen. Al 13 jaar zijn zijn man en hij samen. Ook getrouwd ja. Zijn tweelingzoons zijn 33. Hij heeft de jongens geadopteerd toen ze 16 jaar waren. Ze hadden een problematische achtergrond met een verslaafde moeder. Hij heeft ze vooral laten zien dat ze wél kansen hebben in dit leven. Die hebben ze gegrepen en het gaat hen goed. Bam! Dat is 3.

Ik heb bijna een uur een gezellig, maar vooral heel bijzonder gesprek. Tegenover mij zit deze gezette man met een ietwat ouwelijke bril, met enigszins warrig, grijzig haar en een baard. En ik kan alleen maar bewondering voor hem hebben. Hij zet zich in voor mensen, die het vaak veel slechter hebben dan hij en voor een leefbare buurt. Hij leeft met de dood op de achtergrond en is er niet bang voor. Op allerlei fronten zal deze sterke man een voetafdruk achter laten.

Wát een bijzonder mens is dit. En wát moet ik mijn eerste indruk 180 graden bijstellen. In de auto naar huis komt het besef van mijn vooroordeel. Keihard!